Τις μέρες που θα ’ρθουν, τις περίμενα.
Τις έσερνε η σκιά μου. Κι όσο τα βήματά μου άφηναν τα σημάδια τους στη γη, η σκιά μου με προσπερνούσε.
Τις μέρες που θα ‘ρθουν, τις ξόρκιζα.
Η χαρά θα γίνει θλίψη, το φτερούγισμα θα γίνει πόνος.
Σε έχω ήδη συγχωρέσει γιατί γνώριζα.
Μόνος μου βγάζω το μανδύα. Μόνος σφυρηλατώ τα καρφιά μου.
Κι ένα στεφάνι, να μου θυμίζει την πληρωμή για της καρδιάς το δρόμο που διάλεξα.
Εσύ να με συγχωρέσεις για το γεμάτο αδυναμίες ανθρώπινο πρόσωπό μου που αναγκάζεσαι να αντικρίσεις.
Για τις στιγμές που θα με δεις να λυγίζω.
Για το δάκρυ μου που θα ποτίσει το χώμα που πατάς.
Να με συγχωρέσεις που θα φυλακίσω τη μορφή σου στην τελευταία μου ματιά.
Έτσι μόνο, με οδύνη, ίσως κάποτε να με έχεις μέσα σου χωρίς φόβο.
Έτσι υπάρχει ελπίδα να με πιστέψεις αγγίζοντας τις πληγές μου.
Έτσι μόνο μπορεί να είμαι δίπλα σου σε κάθε σου βήμα και σαν ο φύλακας της ψυχής σου να παίρνω τον κάθε σου πόνο χαρίζοντας γαλήνη.
Προχώρησε χωρίς δισταγμό γιατί οι μέρες που θα ‘ρθουν, θα περάσουν.
Θα φέρουν άλλες πιο ζεστές.
Κι ότι θυσιαστεί, δεν θα ‘ναι χωρίς λόγο.
Καλή Ανάσταση..
