Ελλαδιστανοδημοκρατία

Ποιος είπε πως έπαψε η χώρα μας να διδάσκει δημοκρατία ;

Πολυφωνία, πολυχρωμία, κουλτούρα, νέες ιδέες..

Σε μια δημοκρατία – πρότυπο σαν κι αυτές που κάθε τόσο ξερνάει γεννάει η Ελλάδα μας όλοι έχουν μια θέση. Δίπλα μας, πάνω μας.. μέσα μας..

Τι κι αν δεν θέλουν να ενσωματωθούν στην κοινωνία μας ; Την αποδομούμε κι έτσι δείχνουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας στο κάθε λογής σκουπίδι –μη νόμιμο- «επισκέπτη» που ήρθε να μας χαρίσει λίγο από την κουλτούρα του τόπου του.. Τον πολιτισμό του..

Να πάρουμε λίγο από τα ήθη τα έθιμα και τις παραδόσεις τους μιας και τα δικά μας είναι παρωχημένα.. Μιας και ο ριζοσπαστισμός μας τα εξαφάνισε.

Εδώ μάλλον η ανθρώπινη ζωή είχε πιο μεγάλη αξία από όσο υπολόγιζαν τα ταμεία μας, το σύστημα υγείας μας ή ο ετήσιος προϋπολογισμός μας.

Έτσι η αξία ευτελίζεται, γινόμαστε πιο απροστάτευτοι, πιο αναλώσιμοι και βοηθάμε στην μείωση της ανεργίας, των απαιτήσεών μας για συντάξεις, για περίθαλψη και σίγουρα στο πιο πολύχρωμο της φυλής μας..

Τώρα που όλοι γνωρίζουμε από πού προήλθαμε, ποιοι είναι οι πρόγονοί μας, μάθαμε τους βίους και τα έργα των φιλοσόφων μας, η δημοκρατία μας, μας δίνει τη δυνατότητα να επιλέξουμε ακόμα και μέσω των τηλεθεαμάτων ποιος θα ψυχαγωγεί τα παιδιά μας καλύτερα, ο τάδε γκέι ή ο δείνα γκέι που δεν έχει κανένα άλλο προσόν εκτός του ότι είναι γκέι. Γιατί σήμερα, στην ψυχαγωγία δεν χρειάζεται να είσαι τίποτα για να την προσφέρεις.

Τίποτα αλλά γκέι. Και λέω «γκέι» γιατί άλλο αυτό και άλλο ο ομοφυλόφιλος.

Ομοφυλόφιλος ήταν ο Καβάφης, ο Χατζιδάκις και άλλοι.

Ας υπήρχε ένα τέτοιο «ιερό τέρας» σήμερα και ας διέθετε όπως ήθελε το σώμα του.

Και όπως παντού, έτσι κι εδώ στην υπέροχη δημοκρατία μας, χάρη των καλών γειτονικών σχέσεων , ηθελημένα, γονατιστοί σαν γνήσιοι δημοκράτες, είμαστε οι καθαρότεροι δέκτες όλης της τούρκικης προπαγάνδας μέσω των «ερωτικών» ή «ρομαντικών» παραγωγών που έχουν περάσει πρώτα από το κόσκινο της γειτονικής στρατιωτικής λογοκρισίας.

Λέτε κατά τύχη κανένα τούρκικο τηλεσκουπίδι δεν μεταγλωττίζεται ;

Δεν παραπονιέμαι για τίποτα. Λίγο σεβασμό θέλω και με πονάει που τον έχω μόνο από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Λίγο να κοιτάξω τον ουρανό μου θέλω χωρίς να φοβηθώ να πω πως ήταν των προγόνων μου, πως είναι δικός μου και θα είναι των παιδιών μου, χωρίς να με πουν ρατσιστή ή φασίστα..

Λίγο να περπατήσω στη γειτονιά που μεγάλωσα θέλω κρατώντας τα παιδιά μου από το χέρι χωρίς τον τρόμο που νιώθω κάθε που βραδιάζει από τις ορδές αυτών που κατακλύζουν τη χώρα μου ανατρέποντας ότι αξία είχαμε εμείς και οι πατεράδες μας..

Και ξαφνικά, εμείς γίναμε οι αφιλόξενοι, οι ξενόφοβοι, οι ρατσιστές, απέναντι σε αυτούς που με ένα ελικοειδές μαχαίρι σου βγάζουν τα άντερα έτσι απλά μπροστά στα παιδιά τους για να μάθουν να επιβιώνουν..

Καλή μου δημοκρατία.. Αν ήξερες πως στο έκτρωμα που ζούμε σήμερα έχουμε δώσει το όνομά σου, θα προτιμούσες πριν από πολλά χρόνια, να είχες γεννηθεί σε άλλη χώρα..

Αν ήξερες πως οι αναρχοαριστεροκεντροδεξιοί βιαστές σου είναι οι δεσμώτες του κάθε δημοκράτη, θα καταριόσουν τη στιγμή που βαφτίστηκες..
Γιατί στο όνομά σου μου στερούν την ελευθερία, μου στερούν την αξιοπρέπεια, μου στερούν την ελπίδα και μου επιβάλλουν να έρπω, να γλείφω για να επιβιώσω, να κλέψω για να ζήσω την οικογένειά μου..

Γιατί στο όνομά σου μου επιβάλλουν να δεχθώ το αναξιοκρατικό, φαύλο τέρας που κατασπαράζει ότι λιγοστό όρθιο υπάρχει..

Μα εγώ αντιστέκομαι.

Μα εγώ μάχομαι.

Μα εγώ ορκίζομαι.

Πως αφού οι πολλοί "θέλουν" δημοκρατία, θα την έχουν. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ όμως !!

Καλό μας ξημέρωμα..

Καλή Ανάσταση..

Τις μέρες που θα ’ρθουν,  τις περίμενα.

Τις έσερνε η σκιά μου.
Κι όσο τα βήματά μου άφηναν τα σημάδια τους στη γη,  η σκιά μου με προσπερνούσε.
Τις μέρες που θα ‘ρθουν, τις ξόρκιζα.
Η χαρά θα γίνει θλίψη, το φτερούγισμα θα γίνει πόνος.
Σε έχω ήδη συγχωρέσει  γιατί γνώριζα.
Μόνος μου βγάζω το μανδύα. Μόνος  σφυρηλατώ  τα καρφιά μου.
Κι ένα στεφάνι, να μου θυμίζει την πληρωμή για της καρδιάς το δρόμο που διάλεξα.
Εσύ να με συγχωρέσεις για το γεμάτο αδυναμίες ανθρώπινο πρόσωπό μου που αναγκάζεσαι να αντικρίσεις.
Για τις στιγμές που θα με δεις να λυγίζω.
Για το δάκρυ μου που θα ποτίσει το χώμα που πατάς. 
Να με συγχωρέσεις που θα φυλακίσω τη μορφή σου στην τελευταία μου ματιά.
Έτσι μόνο, με οδύνη, ίσως κάποτε να με έχεις μέσα σου χωρίς φόβο.
Έτσι υπάρχει ελπίδα να με πιστέψεις  αγγίζοντας τις πληγές μου.
Έτσι μόνο μπορεί να είμαι δίπλα σου σε κάθε σου βήμα και σαν  ο φύλακας της ψυχής σου να παίρνω τον κάθε σου πόνο χαρίζοντας γαλήνη.
Προχώρησε  χωρίς δισταγμό γιατί οι μέρες που θα ‘ρθουν, θα περάσουν.
Θα φέρουν άλλες πιο ζεστές.
Κι ότι θυσιαστεί, δεν θα ‘ναι χωρίς λόγο.

Καλή Ανάσταση..

Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκαν αμέσως οι ώρες μιας και έμαθαν πως ψάχνει η ζωή του ανθρώπου να βρει ποια είναι η πιο σημαντική..

Στρογγυλοκάθισαν γύρω από το μεγάλο τραπέζι, και χωρίς πολλά-πολλά, άναψε η συζήτηση..


Πρώτη η ώρα του ξυπνήματος..
Είμαι η πιο σημαντική είπε, γιατί χωρίς εμένα οι άνθρωποι δεν θα χαίρονταν τίποτα αφού θα κοιμόντουσαν συνέχεια.. Είμαι η πρώτη και η σημαντικότερη…
Μετά, ήρθε η σειρά της μάθησης, για τα παιδιά..
Εγώ δίνω τα εφόδια στη ζωή να μπορεί να αντιμετωπίσει τα πάντα με τη γνώση.. Εγώ παίζω τον σπουδαιότερο ρόλο..
Η ώρα της εργασίας εκνευριζόταν.. Ήρθε και η σειρά της όμως..
Έχω και δουλειές να κάνω, είπε.. Εγώ προσφέρω τα περισσότερα στη ζωή..
Εγώ δίνω την οικονομική άνεση μέσω της αμοιβής από την εργασία.. Χωρίς εμένα, η ζωή δεν θα έβλεπε καμία χαρά..
Περνάει η ώρα και το στομάχι μου γουργουρίζει, τους διέκοψε η ώρα του φαγητού..
Χωρίς εμένα, δεν υπάρχει ζωή, δεν υπάρχει ζωντάνια.. Νηστικό αρκούδι δε χορεύει..
Κουρασμένη όμως από τις πολυλογίες, η ώρα της ανάπαυσης είπε καθώς χασμουριόταν..
Εγώ βρε.. Αν δεν ήμουν εγώ, όλα θα ήταν ένα χάλι… Οι άνθρωποι, ένα πτώμα..
Η ζωή, παρατηρούσε τα πάντα.. Φύσαγε, ξεφύσαγε.. Ήταν πολύ δύσκολη απόφαση..
Περνούσε ξανά και ξανά το βλέμμα της από όλες τις ώρες, μα δεν μπορούσε να ξεχωρίσει καμιά.. Θόλωσε λίγο από τη φασαρία.. Κουράστηκε ίσως..
Ακόμα και οι ίδιες οι ώρες, αστεία-αστεία, κουράστηκαν, νευρίασαν, έφτασαν να λογομαχούνε και λίγο ακόμη να πιαστούν και στα χέρια..


Η μεγάλη διπλή ξύλινη πόρτα άνοιγε πού και πού από τα χέρια ενός μικρού κοριτσιού..
Έμπαινε λίγος ήλιος.. καθάριζε η ατμόσφαιρα.. Κάποια στιγμή, άνοιξε λίγο παραπάνω και φάνηκε ένα σμήνος αποδημητικά πουλιά να περνούν έξω, στη λιακάδα..
Κάπως αγαλλίασαν όλοι..
Κοιτούσαν το γελαστό κορίτσι που τελικά, έπαιζε με την πόρτα προκαλώντας τους..


Η ζωή, το κάλεσε να έρθει στην αίθουσα..
Ποια είσαι εσύ μικρή μου ;
Είμαι ασήμαντη κυρία ζωή.. Είμαι μικρή και ίσως να μη μεγαλώσω ποτέ.. Δεν είμαι ούτε καν μια κανονική ώρα.. Είμαι λίγα λεπτά μόνο.. Στιγμές.. Που έρχονται και φεύγουν..


Και τι κάνεις εσύ ; Πώς δεν σε ξέρω ;
Κάνω κυρία ζωή, να περνάτε με χαρά τις δυσκολίες, να χαίρεστε στιγμές, ακόμη και αν περνάτε πολύ δύσκολα.. Δίνω το κουράγιο.. Δίνω την ανάσα..
Χαρίζω μια γουλιά νερό, ίσως μια κούπα κόκκινο κρασί.. Χαρίζομαι σε σας..
Παίρνω τα δαγκώματα και τα ανταλλάσω με ένα φιλί..
Ένα παγερό βλέμμα το κάνω αγκαλιά.. Και φυσικά δεν με θυμάστε..Κανείς δεν θέλει να με θυμάται γιατί στην ώρα μου, στα λεπτά μου, ο καθένας κάνει ότι αισθάνεται, ότι θέλει και όχι πρέπει.. Και συνήθως, πολλοί δεν θέλουν να θυμούνται πως ήρθε έστω μια στιγμή που δεν όριζαν τον εαυτό τους..
Πως πέρασαν τα όριά τους.. μα αυτό κάνω εγώ και θα το κάνω ζωή μου, γιατί με έχεις ανάγκη.. Για να αντέξεις, να πονέσεις, να αγαπήσεις, να κλάψεις και να συνεχίσεις να υπάρχεις.. κι ας με περιφρονήσεις αφού έτσι νιώθεις πιο δυνατή..


Είμαι το διάλλειμα.. που σε ακολουθεί από τα πρώτα σου βήματα, από τις στιγμές του ξέγνοιαστου παιχνιδιού ως τα τελευταία που θα σου δώσω εικόνες να αναπολείς , στιγμές που άξιζες να ζήσεις..


Και ξέρεις κάτι ζωή μου ; Δεν θέλω να μου δώσεις τον πρώτο ρόλο γιατί αυτόν τον έχεις εσύ..
Εγώ και οι ώρες σου, είμαστε απλά οι επιλογές σου..


Και τη λύση έδωσε η σιωπή.. Αυτή που τίποτα δε λέει, κι όλα τα μολογάει..