Όχι Αετός... Τάσος..

Πανε 5 μήνες και κάτι από το τελευταίο πέταγμα εκεί ψηλά, πάνω απ' τη blogόσφαιρα.

Πανε 45 χρόνια και 5 μήνες από το πρώτο πέταγμα πάνω από ένα κόσμο πανέμορφο, γεμάτο χρώμα αίσθημα και μυρωδιά ελευθερίας.. μόνο και μόνο επειδή έτσι φαίνεται από ψηλά..

Ο Αετός, δεν κουράστηκε, δεν απογοητεύτηκε, δεν μετάνιωσε για τίποτα.. Στάθηκε εκεί ψηλά σε μια βουνοκορφή και γεμάτος όνειρα έκλεισε τα μάτια του ν' αγκαλιάσει ότι έβλεπε μ' ένα απλό κούνημα των φτερών του.. Περνώντας όμως μπροστα απ' τα μάτια του, εκεινο που αντίκρυζε δεν ήταν φτερά. αλλά δυο χεράκια μικρά, παιδικά, αδύναμα να αγκαλιάσουν ότι ονειρευόταν..Κοίταξε χαμηλά και δεν είδε τα πόδια του αετου με τα γαμψα του νύχια, αλλά πάλι δυο ποδαράκια αδυναμα, παιδικά, ματωμένα απ' το παιχνίδι.. απ' το παιχνίδι ;

Επιασε το πρόσωπό του με τα δυο του χέρια και γέμισαν δάκρυα..

Μια μικρή λιμνούλα σχηματίστηκε εκεί, ανάμεσά τους και είδε μέσα δυο μάτια καθαρά, γαλανά και κόκκινα τριγύρω.. Τίναξε τα χέρια του και τ' ακούμπησε στο στήθος να δει αν ειναι αλήθεια ή ονειρεύεται..

Μπερδεύεται το ένα όνειρο μέσα στ' άλλο.. Δεν ονειρεύεται.. και το πιο παράξενο είναι πως αυτό τον πονάει..

Η καρδούλα χτυπάει ασταμάτητα σαν ενα καλοκουρδισμένο ρολόι.. Γονάτισε ο Αετός και έπιασε με το 'να χέρι τη γή.. Σήκωσε τα μάτια ψηλά και έπιασε τον ήλιο με τ' άλλο..

"Αντέχω.. αντέχω ακόμα.. "

Έτσι ψιθύρισε και του φυγε με μιας η ιδέα, έτσι όπως του 'χε έρθει πως είναι ο Αετός...

Ο Τάσος είναι και δεν θα παριστάνει ξανά κάτι άλλο.. Έτσι να τον ξέρετε εσείς που αγαπάτε..

Καλώς σας βρήκα.