Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκαν αμέσως οι ώρες μιας και έμαθαν πως ψάχνει η ζωή του ανθρώπου να βρει ποια είναι η πιο σημαντική..

Στρογγυλοκάθισαν γύρω από το μεγάλο τραπέζι, και χωρίς πολλά-πολλά, άναψε η συζήτηση..


Πρώτη η ώρα του ξυπνήματος..
Είμαι η πιο σημαντική είπε, γιατί χωρίς εμένα οι άνθρωποι δεν θα χαίρονταν τίποτα αφού θα κοιμόντουσαν συνέχεια.. Είμαι η πρώτη και η σημαντικότερη…
Μετά, ήρθε η σειρά της μάθησης, για τα παιδιά..
Εγώ δίνω τα εφόδια στη ζωή να μπορεί να αντιμετωπίσει τα πάντα με τη γνώση.. Εγώ παίζω τον σπουδαιότερο ρόλο..
Η ώρα της εργασίας εκνευριζόταν.. Ήρθε και η σειρά της όμως..
Έχω και δουλειές να κάνω, είπε.. Εγώ προσφέρω τα περισσότερα στη ζωή..
Εγώ δίνω την οικονομική άνεση μέσω της αμοιβής από την εργασία.. Χωρίς εμένα, η ζωή δεν θα έβλεπε καμία χαρά..
Περνάει η ώρα και το στομάχι μου γουργουρίζει, τους διέκοψε η ώρα του φαγητού..
Χωρίς εμένα, δεν υπάρχει ζωή, δεν υπάρχει ζωντάνια.. Νηστικό αρκούδι δε χορεύει..
Κουρασμένη όμως από τις πολυλογίες, η ώρα της ανάπαυσης είπε καθώς χασμουριόταν..
Εγώ βρε.. Αν δεν ήμουν εγώ, όλα θα ήταν ένα χάλι… Οι άνθρωποι, ένα πτώμα..
Η ζωή, παρατηρούσε τα πάντα.. Φύσαγε, ξεφύσαγε.. Ήταν πολύ δύσκολη απόφαση..
Περνούσε ξανά και ξανά το βλέμμα της από όλες τις ώρες, μα δεν μπορούσε να ξεχωρίσει καμιά.. Θόλωσε λίγο από τη φασαρία.. Κουράστηκε ίσως..
Ακόμα και οι ίδιες οι ώρες, αστεία-αστεία, κουράστηκαν, νευρίασαν, έφτασαν να λογομαχούνε και λίγο ακόμη να πιαστούν και στα χέρια..


Η μεγάλη διπλή ξύλινη πόρτα άνοιγε πού και πού από τα χέρια ενός μικρού κοριτσιού..
Έμπαινε λίγος ήλιος.. καθάριζε η ατμόσφαιρα.. Κάποια στιγμή, άνοιξε λίγο παραπάνω και φάνηκε ένα σμήνος αποδημητικά πουλιά να περνούν έξω, στη λιακάδα..
Κάπως αγαλλίασαν όλοι..
Κοιτούσαν το γελαστό κορίτσι που τελικά, έπαιζε με την πόρτα προκαλώντας τους..


Η ζωή, το κάλεσε να έρθει στην αίθουσα..
Ποια είσαι εσύ μικρή μου ;
Είμαι ασήμαντη κυρία ζωή.. Είμαι μικρή και ίσως να μη μεγαλώσω ποτέ.. Δεν είμαι ούτε καν μια κανονική ώρα.. Είμαι λίγα λεπτά μόνο.. Στιγμές.. Που έρχονται και φεύγουν..


Και τι κάνεις εσύ ; Πώς δεν σε ξέρω ;
Κάνω κυρία ζωή, να περνάτε με χαρά τις δυσκολίες, να χαίρεστε στιγμές, ακόμη και αν περνάτε πολύ δύσκολα.. Δίνω το κουράγιο.. Δίνω την ανάσα..
Χαρίζω μια γουλιά νερό, ίσως μια κούπα κόκκινο κρασί.. Χαρίζομαι σε σας..
Παίρνω τα δαγκώματα και τα ανταλλάσω με ένα φιλί..
Ένα παγερό βλέμμα το κάνω αγκαλιά.. Και φυσικά δεν με θυμάστε..Κανείς δεν θέλει να με θυμάται γιατί στην ώρα μου, στα λεπτά μου, ο καθένας κάνει ότι αισθάνεται, ότι θέλει και όχι πρέπει.. Και συνήθως, πολλοί δεν θέλουν να θυμούνται πως ήρθε έστω μια στιγμή που δεν όριζαν τον εαυτό τους..
Πως πέρασαν τα όριά τους.. μα αυτό κάνω εγώ και θα το κάνω ζωή μου, γιατί με έχεις ανάγκη.. Για να αντέξεις, να πονέσεις, να αγαπήσεις, να κλάψεις και να συνεχίσεις να υπάρχεις.. κι ας με περιφρονήσεις αφού έτσι νιώθεις πιο δυνατή..


Είμαι το διάλλειμα.. που σε ακολουθεί από τα πρώτα σου βήματα, από τις στιγμές του ξέγνοιαστου παιχνιδιού ως τα τελευταία που θα σου δώσω εικόνες να αναπολείς , στιγμές που άξιζες να ζήσεις..


Και ξέρεις κάτι ζωή μου ; Δεν θέλω να μου δώσεις τον πρώτο ρόλο γιατί αυτόν τον έχεις εσύ..
Εγώ και οι ώρες σου, είμαστε απλά οι επιλογές σου..


Και τη λύση έδωσε η σιωπή.. Αυτή που τίποτα δε λέει, κι όλα τα μολογάει..