Το ποτάμι μου..

Παλεύω.. αγωνίζομαι.. χτυπιέμαι στις πέτρες..πιάνω τ’ αγριόχορτα να κρατηθώ από κάπου.. αγκάθια και κομμάτια ξύλου γεμίζουν τα χέρια μου αίματα.. ζαλίζομαι.. ανακατεύομαι..

Κι εκεί που θαρρώ πως θα με νικήσει, πως με τραβάει μέσα του να με καταπιεί.. γλυκαίνει, ομορφαίνει.. και λικνίζεται στου ήλιου τη γυαλάδα.. κι ανασαίνω στην ηρεμία.. Βουτάω μέσα του κι ανατριχιάζω .. και θέλω να κλάψω από ευτυχία..

Και ξαπλώνω μεθυσμένος να λιαστώ, να στεγνώσω..

Και να σου πάλι τα ίδια και χειρότερα.. Αντάρα..

Παλεύω.. ανακατεύομαι.. ματώνω.. ιδρώνω.. γίνομαι μούσκεμα και νιώθω την καρδιά μου να ’χει πάλι το ίδιο σκίρτημα που με κάνει να θέλω πάλι.. να γίνομαι ξανά παιδί.. να ‘χω τη ζωή, παιχνίδι στα χέρια μου.. Ένα παιχνίδι, σπάνιο, πολύτιμο..

Νιώθω να πέφτω στο κενό.. Ξέρω πως με περιμένει ένας καταρράκτης.. κι αν γλυτώσω, μια θάλασσα που με θέλει να παλεύω συνέχεια.. ώσπου να χαθώ.. μόνος.. Εκεί καταλήγει το δικό μου ποτάμι.. Το γαλήνιο.. το γλυκό.. το ορμητικό.. που με κάνει και αγωνίζομαι.. που με κάνει και κλαίω.. που με κάνει ευτυχισμένο.. που με κάνει και ζω..

Και κάτι με τραβάει ψηλά.. να περάσω τον καταρράκτη από πάνω, να μην τσακιστώ..να βγω στη στεριά.. να μη βρω τη βάρκα μου πάλι.. Κάτι γαλήνιο ηθικό και ήρεμο σαν τα σίγουρα. ατάραχα, καθάρια πρασινογάλαζα νερά μιας λίμνης..

Μα δεν υπακούω.. πρέπει μα δε θέλω.. και παλεύω.. και αντιστέκομαι.. και πονάω.. και ματώνω.. και θέλω.. και ζω ξανά..

Πηγαίνετέ με πίσω.. αφήστε με κάτω.. μέχρι το τέλος.. στη βάρκα μου , στο ποτάμι μου..

Μια Άνοιξη..

Με καρφωμένο το βλέμμα έξω απ’ το παράθυρό μου, γυρεύω να με τυφλώσουν οι πρώτες ηλιαχτίδες..
Να εισβάλλουν μέσα μου..
Με μιαν ανάσα βάλθηκα να ρουφήξω τις μυρωδιές που άφησε η νύχτα..
Χτυπάει η καρδιά μου.. Δακρύζουν τα μάτια μου.. Τρέμουν τα χέρια μου..
Τα ζεσταίνει η ανάσα μου.. Ζω.. Υπάρχω.. 
Κι ας μη βλέπουν άλλοι το φως που δυναμώνει..
Κι ας μη βλέπουν άλλοι, έξω απ’ το παράθυρό μου.. 
Κι ας μη βλέπουν άλλοι, το παράθυρό μου..
Κι ας ξημερώνει μόνο για μένα..
Κι ας βαδίζουμε ολοταχώς στην καρδιά ενός παράξενου Χειμώνα.. 
Εγώ βλέπω, αναπνέω, αγγίζω και ονειρεύομαι μιαν Άνοιξη…

Εγραφε.. κι έγραφε..

Ήταν σκυμμένος πάντα πάνω από μια στοίβα χαρτιών..
Έγραφε.... έγραφε...
Έξω, τα παιδιά, έπαιζαν μπάλλα κι αναστάτωναν τη γειτονιά..
Εκείνος, μέσα στη μικρή καμαρούλα, έριχνε καμμιά ματιά και συνέχιζε.. Έγραφε... έγραφε..
Ήρθε καιρός που τα παιδιά μεγάλωσαν κι έκοψαν το παιχνίδι.. Που μόνο οι σκιές τους φαινόταν καθώς φιλούσαν τα ταίρια τους στο μισοσκόταδο.. κι ερωτευόταν..
Εκείνος, άνοιγε τα ρουθούνια του στις γλυκιές μυρωδιές του έρωτα, μα έγραφε... έγραφε..
Μετά πάλι, στο φως, στη βουή, νέοι και νέες, τρέχαν στους δρόμους φωνάζοντας για κάποια λευτεριά.. Φωνές, κραυγές, πυροβολισμοί..
Θαρρείς πως κάτι τον τρόμαξε, μα ήταν κοντά του το παράθυρο και το'κλεισε βιαστικά.. Έγραφε.. έγραφε..
Γύρω τα πάντα άλλαζαν.. Οι άνθρωποι, οι μυρωδιές, τα χρώματα.. και ο ίδιος ακόμη που έγραφε... έγραφε...
Χιλιάδες σελίδες, γέμιζαν την καμαρούλα.. ποτάμια το μελάνι.. Σοφά πράγματα.. Θεωρίες, ανακαλύψεις, στοχασμοί.. Χιλιάδες σελίδες που σαπίζουν πια στην καμαρούλα, τώρα που έφυγε εκείνος που έγραφε... έγραφε...

Όχι Αετός... Τάσος..

Πανε 5 μήνες και κάτι από το τελευταίο πέταγμα εκεί ψηλά, πάνω απ' τη blogόσφαιρα.

Πανε 45 χρόνια και 5 μήνες από το πρώτο πέταγμα πάνω από ένα κόσμο πανέμορφο, γεμάτο χρώμα αίσθημα και μυρωδιά ελευθερίας.. μόνο και μόνο επειδή έτσι φαίνεται από ψηλά..

Ο Αετός, δεν κουράστηκε, δεν απογοητεύτηκε, δεν μετάνιωσε για τίποτα.. Στάθηκε εκεί ψηλά σε μια βουνοκορφή και γεμάτος όνειρα έκλεισε τα μάτια του ν' αγκαλιάσει ότι έβλεπε μ' ένα απλό κούνημα των φτερών του.. Περνώντας όμως μπροστα απ' τα μάτια του, εκεινο που αντίκρυζε δεν ήταν φτερά. αλλά δυο χεράκια μικρά, παιδικά, αδύναμα να αγκαλιάσουν ότι ονειρευόταν..Κοίταξε χαμηλά και δεν είδε τα πόδια του αετου με τα γαμψα του νύχια, αλλά πάλι δυο ποδαράκια αδυναμα, παιδικά, ματωμένα απ' το παιχνίδι.. απ' το παιχνίδι ;

Επιασε το πρόσωπό του με τα δυο του χέρια και γέμισαν δάκρυα..

Μια μικρή λιμνούλα σχηματίστηκε εκεί, ανάμεσά τους και είδε μέσα δυο μάτια καθαρά, γαλανά και κόκκινα τριγύρω.. Τίναξε τα χέρια του και τ' ακούμπησε στο στήθος να δει αν ειναι αλήθεια ή ονειρεύεται..

Μπερδεύεται το ένα όνειρο μέσα στ' άλλο.. Δεν ονειρεύεται.. και το πιο παράξενο είναι πως αυτό τον πονάει..

Η καρδούλα χτυπάει ασταμάτητα σαν ενα καλοκουρδισμένο ρολόι.. Γονάτισε ο Αετός και έπιασε με το 'να χέρι τη γή.. Σήκωσε τα μάτια ψηλά και έπιασε τον ήλιο με τ' άλλο..

"Αντέχω.. αντέχω ακόμα.. "

Έτσι ψιθύρισε και του φυγε με μιας η ιδέα, έτσι όπως του 'χε έρθει πως είναι ο Αετός...

Ο Τάσος είναι και δεν θα παριστάνει ξανά κάτι άλλο.. Έτσι να τον ξέρετε εσείς που αγαπάτε..

Καλώς σας βρήκα.

Γενέθλια : Χρόνια μου Καλά ( και πολλά)

Να, τα ! Έφτασε και η Πρωτομαγιά ! Μεγάλη γιορτή..

Όχι η 1η, η 2 Μαΐου. Αριστεροί, δεξιοί, αναρχικοί, αναποφάσιστοι, η φύση όλη γιορτάζει : Έχω γενέθλια..

Μάλλον κάτι έφαγα και με πείραξε, θα μου πείτε.. Δεν πειράζει.. Να το δοκιμάσετε κι εσείς.. Όταν ήμουν παιδί, εννοώ όχι όπως τώρα, κανονικό παιδί, προσπαθούσα να φανταστώ τον εαυτό μου γύρω στα 50.. Ξέρετε, κοιλίτσα, καραφλίτσα.. τέτοια.. Δεν μου έβγαινε με τίποτα όμως.. Τελικά, τον φανταζόμουν όπως ακριβώς είμαι.. Μου ήταν πιο εύκολο βλέπετε.. Συνεχίζω να αισθάνομαι όπως είμαι και να είμαι όπως αισθάνομαι.. Έχω την τύχη, αυτό να φαίνεται.. Στην αρχή, με ενοχλούσε όταν ήμουν με μια ταυτότητα στο χέρι για να αποδείξω την ηλικία μου.. Μετά, ως και τώρα, έπαψα να ασχολούμαι και αυτό που με ενδιαφέρει είναι ο πολύ όμορφος εσωτερικός μου κόσμος !! Ναι, ναι, μη γελάτε..

Ο πολύ όμορφος εσωτερικός μου κόσμος, δεν ομορφαίνει από εμένα, αλλά από τη διαδρομή μου, τα "ταξίδια" μου, τους ανθρώπους μου, τις στιγμές μου, αυτές που πέρασαν και αυτές που θα 'ρθουν..

Ομορφαίνει από την αίσθηση ότι μπορώ να προσφέρω αυτά -τα πολλά ή λίγα - που έχω μέσα μου.. και είναι αληθινά..

Ομορφαίνει από το ότι μπορώ να εκτιμήσω τη ζωή, τη δική μου και των άλλων, από την αυτοεκτίμηση που έχω και μεταγγίζω στους γύρω μου.. Γιατί, για να είναι καλά οι γύρω μας, πρέπει πρώτα να είμαστε εμείς.. που νοιαζόμαστε.

Τα "θέλω", μας δίνουν ζωή και δίνουμε κι εμείς σ' αυτά..

Οι καλοί άνθρωποι, οι καλές ψυχές, αυτοί που τις αξίες και τα "θέλω" της ζωής τους δεν τα βάζουν στο καντάρι, που δεν πουλούν αλλά χαρίζουν, έχουν έναν άγγελο από "κει ψηλά", από μέσα τους, από δίπλα τους, να τους αγκαλιάζει κα να συνταξιδεύουν πετώντας στο πιο Ωραίο, της ζωής ταξίδι..
Σήμερα δεν θα μου βγει το Καρυωτάκικό μου, σήμερα έχω χαρά..

Πριν 45 χρόνια, ήταν Μεγάλο Σάββατο, κάπου πριν την Πρώτη Ανάσταση, είδα το φως (του κερατά του γιατρού που με τράβαγε να βγω..) Ας είναι καλά εκεί πάνω που θα είναι τώρα..

Μη σας κουράζω, ευχηθείτε μου να ξεμπερδέψετε από μένα..

( Κι αν έτσι νομίζετε, είστε γελασμένοι)

Δεν ξεχνώ βέβαια, να ανταποδώσω και να ευχηθώ χρόνια πολλά στις φίλες που γεννήθηκαν την ίδια ευλογημένη ημερομηνία, να είναι καλά, να χαίρονται τις οικογένειές τους.. τη ζωή τους όλη..

Χρόνια πολλά .... zoyzoy

Χρόνια πολλά .... Μάτα

Ανάσταση προσμένω..

ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ

Πιστοί γονατιστοί, μ' αρώματα στα χέρια και λουλούδια,

μοιρολογούν, αναστενάζουν,

μα εγώ ακούω μοναχά άναρθρες κραυγές!.

Να! Κάτι ξεχωρίζω!

- Το Βαραββά, φωνάζουν.

Πιστοί γονατιστοί, με προσευχές στο σπίτι

θυμιάζουν στην εικόνα Σου με ακριβό λιβάνι,

μα εγώ βλέπω μοναχά χέρια διαβολικά

να μπήγουν στα μαλλιά Σου, αγκαθωτό στεφάνι!

Πιστοί γονατιστοί, μ' ευλάβεια μυρίζουν

τον Τάφο και δακρύζουν

μα εγώ μυρίζω μοναχά σάπια κουφάρια!

Όχι από Σε! Απ' αυτούς, που γονατίζουν!

(Πνευματικά δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα)

Τούτες τις μέρες, θες από παράδοση, θες από πίστη ή αμάθεια, όλοι νιώθουμε λίγο διαφορετικά μα τους εαυτούς μας, με τους γύρω μας.. Είτε είναι παραμυθάκι που μας το επέβαλαν με τη βία είτε αλήθεια, όπως και να το κάνουμε, μας συγκινεί όλο αυτό το κλίμα των Παθών.. Τουλάχιστον εμένα.. Μετά, έχουμε χρόνο για να ψάξουμε τι είναι και τι δεν είναι.. Ίσως να φταίει το ότι γεννήθηκα Άνοιξη, ή το ότι ήταν η μέρα εκείνη ( 2 Μαΐου )Μεγάλο Σάββατο.. δεν ξέρω. Ίσως το ότι την Ανάσταση γιορτάζω.. Τάσος, είναι τ' όνομά μου..

Όπως και να ‘χει, εγώ με τις χίλιες αντιρρήσεις μου σε όλο αυτό το σκηνικό των πιστών και της εκκλησίας που μας αποκόβει από κάθε τι πραγματικά Ελληνικό, δεν θέλω να προσβάλω την πίστη κανενός, αντίθετα θέλω να την κάνω να έχει σημασία, νόημα.. Δώστε όπως ταιριάζει το φιλί της αγάπης χωρίς δαγκώματα, απλώστε το χέρι σ’ όλους αυτούς που το έχουν ανάγκη, αναζητήστε, βγάλετε από μέσα σας τον καλό σας εαυτό και μοιράστε τον, γιατί ο ένας έχει ανάγκη τον άλλον σε τούτον τον κόσμο.. Κι όταν τα φώτα σβήσουν, κρατήστε το φως αναμμένο..

Χρόνια πολλά, καλή ανάσταση στις καρδιές μας.. και χρόνια μου πολλά.

Πίσω απ' τις λέξεις.. (2)

Στη μικρή ζωή μας, άλλα προσπερνάμε

άλλα ξεχνάμε, άλλα μαθαίνουμε να μισούμε

κι άλλα κάναμε πως δεν τα ζήσαμε.

Μόνο προς το τέλος, σε μιαν αναλαμπή

που όλα της ψυχής μας γυρεύουμε πριν αυτή παραδοθεί,

ότι προσπεράσαμε, ότι ξεχάσαμε

ότι μισήσαμε κι ότι κάναμε πως δεν το ζήσαμε

γίνεται το λεπτό σύνορο προς το θάνατο

και βλέπουμε πως λάθος σύνορα βαστούσαμε..

γίνεται το φως και η ζέστη που ποτέ δεν κρατήσαμε

και νιώθουμε πως αυτά ήταν όλη μας η ζωή.

(Πνευματικά δικαιώματα κατοχυρωμένα)

Τάσος

Ζητώ συγνώμη για την από λάθος μου διαγραφή της ανάρτησης, μαζί με τα σχόλια των φίλων μου

Tι κοινότυπο.. 25Η Μαρτίου

Δεν «πουλάει» ρε παιδιά..
Τι κι αν κάποιες χιλιάδες Έλληνες και Φιλέλληνες έδωσαν κάποτε το αίμα τους για να αναπνέουμε ελεύθερα; Κάθε μέρα –θα μου πείτε- σκοτώνονται χιλιάδες, για να πάνε στη δουλειά τους.. Μια δουλειά που πολλοί ζητούν και λίγοι έχουν.. Άρα, σκοτώνονται για να’μαστε λιγότεροι..
Ξέρουμε αλήθεια, για τι πράγμα αγωνιζόταν εκείνοι, οι τότε «γνωστοί-άγνωστοι» που καμιά σχέση δεν έχουν με τους τωρινούς ;
Ξέρουμε ότι ακόμη και σήμερα, πολλοί από εμάς θα ήταν πολέμιοί τους, δεν θα δεχόταν τις θέσεις τους, θα αισθανόταν άβολα και προσβεβλημένοι… γιατί;
Εγώ, ο ολιγομαθής, ο μειονοτικός πατριώτης, ο γραφικά ρομαντικός, θα σας πω με δυο λόγια, χωρίς περίτεχνες αναλύσεις, τι αντιπροσώπευαν αυτοί οι άνθρωποι για τους οποίους κάναμε αγάλματα, κάνουμε παρελάσεις, βγάζουμε λόγους, μα φροντίζουμε να κρύβουμε καλά ότι μας ξεβολεύει..
Ο αγώνας ενάντια στον τουρκικό ζυγό, δεν σταμάτησε ποτέ.. Από την άλωση και μετά, απλώς, πήρε μορφή.. Από τα πρώτα χρόνια, μεγάλοι Έλληνες, Έλληνες από μας, με καθόλου ή λίγη μόρφωση αλλά με καρδιά λεονταριού, δεν δέχθηκαν ούτε στιγμή την υποδούλωση.. Όταν τα χρόνια περνούσαν και η Εκκλησία βολεύτηκε στα νέα δεδομένα, βρήκε τον Τούρκο συνεργάτη και άρχισε να «μαζεύει» την περιουσία που σήμερα φτάσαμε να γίνεται ευρέως γνωστή, οι Έλληνες αυτοί, εμείς, σταθήκαμε απέναντι, γιατί εκτός απ’τον απλό παπά του χωριού που δεν καταλάβαινε τα παιχνίδια της Εκκλησίας, οι «άλλοι», οι «χήρες με τα μαύρα» (γιατί δεν μπορώ να τους λέω αλλιώς) έκαναν «αρπαχτές» 400 χρόνων !!
Οι αγωνιστές λοιπόν, όλοι εκτός Εκκλησίας, έδωσαν το αίμα τους ενάντια στον Τούρκο, ενάντια στα παιχνίδια των «φίλων» μας και ενάντια σε όλο το σάπιο σύστημα της Ορθόδοξης Εκκλησίας που έτρεμε μη χάσει όλα τα καλά που ήξεραν άριστα να τάζουν και να προσφέρουν ως μπαξίσι οι Τούρκοι..
Ποτέ κανέναν δεν βόλεψε το αναρχικό του χαρακτήρα των Ελλήνων αγωνιστών… και δυστυχώς, για μένα που βαφτίστηκα και ανατράφηκα ως χριστιανός, η Εκκλησία..
Και τι δεν έκαναν για να τα μπαλώσουν.. τι γράμματα υποταγής στο Σουλτάνο, τι «θαύματα» από εικόνες που έδειχναν ότι ήθελαν γαλήνη στον τόπο, τι αλαλούμ για να μην ξεχνάμε τους Άγιους πατέρες , μητέρες και λοιπούς συγγενείς δεν λέγεται (25η Μαρτίου) …
Πολλοί, ταράζεστε και νιώθοντας θιγμένοι δεν θέλετε να ακούσετε. Μα, δεν υπάρχει εμπάθεια, δεν υπάρχει αμάθεια, δεν υπάρχει σκοταδισμός… αντίθετα, υπάρχει φως που μας απελευθερώνει από κάθε είδους ζυγό και σάπιο σύστημα, που μας κάνει –έστω και σαν ψευδαίσθηση- να νιώθουμε ελεύθεροι. Ίσως το φως που είδαν και κείνοι που έβαλαν το μέλλον της Πατρίδας πάνω από τις ζωές τους.. μιας Πατρίδας που σήμερα πολλοί περιγελούμε μπερδεύοντάς την με το Κράτος και τους Κρατούντες και πιο πολλοί –εγκληματικά- ξεχνούμε φοβούμενοι να δείξουμε όχι αυταπάρνηση αλλά λίγη αγάπη, όχι για μας… για τα παιδιά μας..
Χρόνια Πολλά φίλοι μου και αν σας μπέρδεψα ή σας κούρασα, συγχωρέστε με.. στην αγάπη, πάντα κάνουμε λάθη..

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ

Έχουν περάσει τόσα χρόνια και δεν είχα ακόμη τη χαρά να σε γνωρίσω..
Έχω ακούσει τα καλύτερα λόγια και είμαι σίγουρος, πως έτσι που τα λένε θα ’ναι. Όλοι περιγράφουν τη χαρά που ένιωσαν όταν σε βρήκαν. Ακόμα θυμάμαι τα λόγια των δασκάλων «να είστε ο εαυτός σας» και ακόμα αναρωτιέμαι πώς γίνεται αυτό.. Πώς δηλαδή γίνεται να δώσουμε τη θέση μας σε έναν άλλον ; Πώς να είμαστε δύο σε ένα ; Και ο άλλος ; Ο εαυτός.. θα θέλει να συνυπάρχουμε ; κι αν το θέλει τόσο, γιατί δεν έρχεται και πρέπει να τον καλέσουμε ; Και γιατί είναι τόσο δύσκολο να τον βρούμε ; Τι του κάναμε και έχει φύγει, αφού το σωστό είναι να είμαστε μαζί ;
Καλέ μου εαυτέ, εγώ είμαι πρόθυμος να σε γνωρίσω και να σε φιλοξενήσω όσο θέλεις να μείνουμε κοντά, σαν οικογένεια…. Βέβαια, η ζωή είναι ακριβή και τα έξοδα αρκετά.. Μάλλον θα πρέπει να τα μοιραστούμε.. Ξέρεις, το Τζιπ μου δεν καίει νεράκι.. Μη μου πεις τι το θέλω γιατί φαντάζομαι πως και συ θα έχεις ένα.. Τι δείχνεις στο περιβάλλον σου ; Εκτός βέβαια και αν έχτισες και ένα σπίτι.. Πώς αλλιώς θα αφήσεις το στίγμα σου σε τούτον τον πλανήτη;
Εγώ, έχω δυο παιδιά.(Το ένα είναι κορίτσι, αλλά κάνω πως δε με νοιάζει). Τους έχω πει πολλά για σένα και θέλουν πολύ να σε γνωρίσουν. Βοηθάω στο να είναι οι καλύτεροι. Ξέρεις, ανταγωνισμός.. Τι; Θα αφήσουμε τα παιδιά του Κυρ-Κώστα να μας περάσουν ; Όοοοχι βέβαια !
Αν έχεις και συ παιδιά, θα έχουν καλή παρέα. Εγώ τους το λέω πάντα : «Το τι δείχνετε έχει σημασία ! Αυτό καταλαβαίνει ο άλλος ! Έτσι σας αξιολογεί !»
Πιστεύω να ταιριάζουμε.
Έχω έναν υπέροχο γάμο.. ( Το κοριτσάκι που ερωτεύτηκα τότε, δεν είχε προοπτικές.. ούτε καν ένα σπίτι στα βόρεια προάστια.. κάτι.. μια επαγγελματική σιγουριά βρε αδερφέ)
Δέκα χρόνια πραγματικής απόλαυσης ! Τι γιορτές, τι δεξιώσεις ! Όλος ο καλός κόσμος ! Όλοι συνεργάτες και φίλοι απ’ τη δουλειά . Με εκτιμούν ιδιαίτερα και μου το δείχνουν με κάθε τρόπο.. άσχετα με το αν θα δώσω bonus ή όχι..(για να μη νομίζεις πως το κάνουν από συμφέρον)..Το περίεργο βέβαια είναι πως αυτοί δεν σε θέλουν.. Είναι –λέει- σαχλαμάρα και ανόητος ρομαντισμός να ψάχνεις να βρεις τον εαυτό σου στις μέρες μας.. Η δουλειά μου είναι ότι σιχαινόμουν από τα φοιτητικά μου χρόνια, αλλά έχει κέρδη.. τι κι αν πρέπει να παριστάνω τον συμπονετικό και τον διαλλακτικό σε ότι μπούρδα ακούω..
Πού ξέρεις, μπορεί όταν με το καλό σε βρω, να σε βάλω στη δουλειά μου
Θα σου μάθω όλα τα κόλπα.. Αν είσαι ξύπνιος όπως εγώ, θα τους δουλεύεις όλους ψιλό γαζί.. Μέχρι και fifty-fifty μπορώ να σε βάλω. Αν πάλι είσαι ανύπαντρος, έπεσες στον κατάλληλο ! Έχουμε κύκλο, που φυσάει ! Τι ακίνητα, τι κότερα, τι επιχειρήσεις.. Όλες, η μια καλύτερη από την άλλη..
Ήδη για το γιο μου, του έχω «κλείσει» μια περίπτωση με ένα μάτσο ακίνητα !
Μάλλον, θα πρέπει να σε αφήσω τώρα γιατί με φωνάζει η στρίγγλα η γυναίκα μου να κατέβω.. Έχουν έρθει κάτι φίλοι μας αντιπαθητικοί με δυο σκατόπαιδα.
Τους έχουμε «τραπέζι»..
Σε περιμένω με ανυπομονησία και αν θες να κάνω κάτι προκειμένου να έρθεις πιο γρήγορα (αρκεί να μην είναι τίποτα ακριβό) πες το μου και θα το κάνω ευχαρίστως, καλέ μου εαυτέ..

Μια ιστορία που απλώς άκουσα..

Μια παρέα νέων, σε βραδινή έξοδο..
Το πρόγραμμα, είχε κουτούκι.
Ότι έπρεπε μ’ αυτόν τον καιρό.
Η πόρτα άνοιξε διάπλατα και η παρέα βιάστηκε να μπει στο μαγαζί. Το τραπέζι ήταν εκεί, τους περίμενε. Με το χαμόγελο στο στόμα, οι φίλοι βολεύτηκαν κι άρχισαν να κοιτάζουν τριγύρω έχοντας την καλή διάθεση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.
Ε.. νιάτα, καλή παρέα και έξοδος σε μέρος που όλοι διάλεξαν.
Εκείνη, γελαστή και ομιλητική, περίμενε τη σειρά της να πει..
ΝΤΟΥΠ !! Ένας δυνατός χτύπος.!! Το κεφάλι της έγειρε μπροστά μεμιάς και χτύπησε στο τραπέζι. Τα βλέμματα όλων πάγωσαν.. Φωνές, πανικός..
Οι γιατροί δεν άφησαν καμιά ελπίδα ζωντανή.
Ανεύρυσμα, είπαν..
Ο πατέρας μέσα στη ζάλη του, τον πόνο τον αβάσταχτο, την πιο βαριά κατάρα, μονολογούσε «θα πάμε κι αλλού, θα κάνουμε εξετάσεις..»
Οι γιατροί απ’ την άλλη, δεν ήξεραν πώς να του πουν ότι δεν υπάρχει ελπίδα, ότι σε λίγο χάνει το παιδί του για πάντα και να σκεφτεί να δώσει τα όργανά του..
Πώς ;
Εκεί το μυαλό σταματάει κι εύχεσαι, μαζί να πάψει και η καρδιά..
Εκεί βλέποντας το σπλάχνο σου να σκοτεινιάζει απ τον ίσκιο του θανάτου, εύχεσαι να πας πρώτα εσύ.. να κλείσεις τις πόρτες, να μην περάσει απ’ την άλλη.. τόσο νωρίς..
Ζωή.. που τόσο την προσβάλλουμε, την περιγελούμε.
Ζωή.. η μόνη ανεκτίμητη
Ζωή.. που δεν ανταλλάσσεται.
Ζωή.. η υπέρτατη αξία

Ακόμη μάλλον δεν έχει «φύγει» το κορίτσι .. Ίσως ακόμη και ο πατέρας, η μητέρα και η μεγαλύτερη αδερφή να μην ξέρουν πως «φεύγει» τόσο μα τόσο σύντομα..
Γίνομαι καλύτερος άνθρωπος ή τουλάχιστον προσπαθώ.
Δεν με θρέφει φυσικά ο πόνος, αλλά η ζωή, μου δίνει πού και πού ένα χαστούκι, να την κοιτάξω κατάματα , να πονέσω γι’ αυτήν και να την ερωτευτώ κάνοντας κι άλλους να το νιώσουν.
Και ήταν μόλις μια ιστορία που απλώς άκουσα…
Καλό σου ταξίδι μικρή..

ΑΠΑΝΤΗΣΤΕ ΣΤΑ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΑ

Ο Israelman επιμένει να εκτοξεύει κατηγορίες, αποτέλεσμα της προπαγάνδας που έχει και ο ίδιος υποστεί. Χωρίς εμπάθειες και δείγματα ρατσισμού, οφείλουμε ως Έλληνες σκεπτόμενοι, άσχετα με την ιδεολογική μας τοποθέτηση, να αντιδρούμε πάντα σε τέτοιες συκοφαντίες.

Δεν είμαστε ούτε Τουρκοφάγοι, ούτε Εβραιοφάγοι.

Στο πέρασμα των αιώνων, το ακριβώς αντίθετο έχει συμβεί. Και οι Τούρκοι "δάγκωσαν" στο όνομα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και οι Εβραίοι εισέβαλαν και "επίταξαν" τη χώρα μας στο όνομα της Ιερής ανάδειξης του Αγίου Ισραήλ. Δικαίωμα του καθενός από εμάς είναι να πιστεύει σε όποιον Θεό επιθυμεί. Δικαίωμα βέβαια που οι Άγιοι Πατέρες, μας το στέρησαν βίαια καταστρέφοντας κάθε Ελληνικό στοιχείο που έδειχνε την υπεροχή μας.

Τώρα πια, ούτε εμφυλίους έχουμε, ούτε ιερούς πολέμους.. Τώρα πια έχουμε ή πρέπει να έχουμε ο ένας τον άλλον και έχουμε τόσα πράγματα στο κεφάλι μας, τον αγώνα της καθημερινότητας που όλα τα παραπάνω φαντάζουν φανφάρες.

Όμως, όπως πάντα, η δική μας μη αντίδραση σε τέτοιες φωνές, η σιωπή, δικαιώνει αυτούς που φωνάζουν. Ας μαζέψουμε ότι δύναμη έχουμε και ας αντισταθούμε σε ότι μας ενοχλεί. Δεν είναι δικαίωμα, είναι υποχρέωση. Όσοι την αισθάνονται ας αντιδράσουν.

http://israelyesgr.blogspot.com/2009/02/blog-post_18.html?showComment=1234946340000#c2341581368344766270

Ισραηλινή προπαγάνδα

Μη σας κουράζω..
Μπείτε στο link του Άνεμου να δείτε τι ξεφτίλες υπάρχουν.
Μπράβο του που τσάκωσε τον Εβραιοτυπάκο .
Κάντε ότι περνάει από το χέρι σας....
Δεν μπορεί να χτυπιούνται παιδιά και να υπάρχει δικαιολογία,
δεν μπορεί μια χώρα να βρίσκεται υπό κατοχή και να υπάρχει δικαιολογία,
δεν μπορεί ένας λαός που επέζησε από την απόλυτη φρίκη του Χίτλερ να κάνει
ότι δεν πρόλαβαν να του κάνουν.
Εμείς, οι ελεύθεροι άνθρωποι, που δεν τα βάζουμε με ράτσες και φυλές, πρέπει κάποτε να κάνουμε τον δικό μας "πόλεμο", για το δικαίωμα που έχουν όλοι στη ζωή και την ελευθερία.
Το μεγαλύτερο πλήγμα στα Εβραϊκά συμφέροντα είναι το οικονομικό. Ας τους το επιφέρουμε. Δεν θα γίνουν τα χέρια μας κόκκινα.. Πείτε όχι στα Εβραϊκά προϊόντα..
Δείτε αυτό πο "ψάρεψε ο ΑΝΕΜΟΣ"
http://anemos5.blogspot.com/2009/02/blog-post_6760.html

ή δείτε κατευθείαν την ανάρτηση του "Έλληνα" ειρηνιστή
http://israelyesgr.blogspot.com/2009/02/blog-post_7964.html

Bloggers : Ανώνυμοι ή επώνυμοι ;

Ήρθαμε εμείς στο σπίτι σας να σας κάνουμε κουμάντο, τι κάνετε με την υπηρέτριά σας και που σνιφάρει ο γιός σας,

πού είδαμε τη γυναίκα σας και σε τι στάση (όχι λεωφορείου), πόσα ζήταγε η κόρη σας και τέλος πάντων τι στο διάολο κάνετε πίσω από τους γκισέδες σας, κάτω από τα γραφεία σας και πάνω στους καναπέδες σας ;

Μήπως βγάλατε ποτέ τις κουκούλες όταν καταστρώνατε τα σχέδια για το μέλλον που μας φτιάχνετε ; Μήπως το επώνυμό σας φιγουράρει στις λίστες των δωροληπτών ;

Εσάς λοιπόν, τι σας κόφτει για το πώς λεγόμαστε; Τι θα πει "επώνυμα και όχι ανώνυμα";

Στις καθημερινές σας υποχρεώσεις μήπως τραβάτε και βιντεάκια; Ή μήπως στα φακελλάκια και στις μίζες που δεν χωρούν ούτε στη φαντασία μας βάζετε και τσιπάκια;

Και αν η διαστροφή σας περιλαμβάνει και ένα ΝΑΙ σε όλα αυτά, εμείς είμαστε απ' έξω.

Χωρίς να'χουμε καμμία σχέση με όλα αυτά, χωρίς κανένα φόβο να πούμε τη γνώμη μας, χωρίς να αισθανόμαστε υποτελείς, εμείς με τις χίλιες ιδεολογίες και με τα χίλια χρώματα, δε σας χαρίζουμε το όνομά μας χαφιεδόσογο, όσο και αν χτυπιέστε τώρα που βαρεθήκατε να "καρφώνεστε" μεταξύ σας...

Οι bloggers είναι η πραγματικότητα κόντρα στην ηλιθιότητα και τα συμφέροντα, δεν είναι τσιράκια κανενός και δεν ελέγχονται από πουθενά, είτε σας αρέσει είτε όχι.

Είναι η ελεύθερη φωνή και αλίμονο αν θα πρέπει να έχει ταμπέλες. Έχει κανείς αντίρρηση ;

Έχει φύγει..

12 Μαϊου, πριν λίγα χρόνια, σαν να'ταν χθες..

Μετα βίας κατάφερα να κοιμηθώ για λίγο. Χτες βράδυ, πίστεψα πως δεν έχει άλλη ζωή..

Η μητέρα μου έκανε σχέδια για το πώς θα κάθονται στη βεράντα το καλοκαίρι..

Η γυναίκα μου, κανόνιζε να του φέρνει φαγητό για να μην ασχολείται η μάνα μου..

Ο μεγάλος μου γιός, τον φίλησε και κείνος έβαλε όλη τη δύναμη που του'χε απομείνει και άφησε ένα φιλί στο μάγουλό του..Ο μικρός μου γιός, δεν ξέρω πώς, αλλά του'ρθε να του φιλήσει τα πόδια.. και το'κανε.

Όταν χαιρέτησα είπα "αριβεντέρτσι.." και τον είδα βγαίνοντας από την κρεβατοκάμαρα με την άκρη του ματιού μου να μου γνεύει κουνώντας τα δάχτυλα του χεριού του που ήταν πάνω από τα σκεπάσματα.

Σήμερα, είναι μια άλλη μέρα..

Το τηλέφωνο χτύπησε, τα αυτιά μου βούιζαν, ακούγοντας τη μητέρα μου, "Πάμε στο νοσοκομείο" ..

Έκανα λίγο δρόμο με το αυτοκίνητο και το άφησα κάπου έξω από το δακτύλιο γιατί δεν κυκλοφορούσα, να πάρω ταξί.

Έβαζα στο μυαλό μου τα χειρότερα. Είχα γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα..

Μετά πάλι, σκεφτόμουν πως δεν θα'ναι τίποτα.. "θα πάρει παράταση" έλεγα να διασκεδάσω την αγωνία μου.

Μπήκα επιτέλους στο ταξί που θα με οδηγούσε στο νοσοκομείο. Μόλις ξεκίνησε, θες η ζέστη, θες η αγωνία μου.. χάθηκα στον κόσμο μου.Σε ένα κόσμο αληθινό όμως, που έζησα..

Ήμουν παιδί και αμαβόσβηνα τα φώτα του μαγαζιού για να παίξω.. Με κυνηγούσε με ένα πατσαβούρι. Έτρεχα ξέροντας ότι όσο λίγο και να τρέξω, δεν θα με πιάσει. Δεν ήθελε να με πιάσει..Μετά, κατέβαινα τα σκαλιά και κείνος αντικρύζοντάς με κατακόκκινο απ'τον ήλιο του καλοκαιριού έχοντας 4-5 μέρες να με δει, ξεφώνιζε ανοίγοντας τα χέρια του "βρε !! το γαριδάκι μας !!"

Τώρα, ποτίζω.. έρχομαι συχνά να του κάνω παρέα στο φτωχό εξοχικό μας με τον υπέροχο κήπο.

Οι κυριακές είναι πολύτιμες.

Και για κείνον είναι, που σηκώνεται από τα χαράματα να πάει να ποτίσει, να τα βρούμε όλα όμορφα κι ανθισμένα όταν θα χαιρόμαστε το Πάσχα καμαρώνοντας τον κήπο.

Θυμάμαι μια ιστορία που μου είχε πει, από τα δύσκολα χρόνια, της πείνας..

Μαζί με ένα φίλο του, ήταν παιδιά ακόμα, βρέθηκαν στην Αθήνα με ένα μπαουλάκι να'ναι όλο τους το βιός. Και βρέθηκε άνθρωπος, -μια φουρνάρισα- που τους το αντάλλαξε με ένα καρβέλι ζεστό ψωμί. Το'φαγαν και τους έφαγε. Θα έσκαγε η ζύμη στο στομάχι τους. Χέρι-χέρι, έτρεχαν στους δρόμους να σταματήσουν τον πόνο. "Αν θες να μην πεθάνουμε, τρέχα" έλεγε ο ένας στον άλλο.

Μετά, στα "εύκολα χρόνια", τον θυμάμαι να κάνει μια το ένα, μια το άλλο...

Ένας νεαρός τυφλός, με το μπαστουνάκι του, κατέβαινε τα σκαλιά του μαγαζιού σχεδόν κάθε μέρα, για το μεσημεριανό του φαγητό.. Την ώρα της πληρωμής, άνοιγε την παλάμη του ή το πορτοφολάκι κι ο πατέρας μου του τα ανακάτευε για να τον μπερδέψει.. για να μην καταλάβει ότι δεν του παίρνει χρήματα..όταν όμως τον έβλεπε να στεναχωριέται, να κοκκινίζει του'παιρνε κανένα ταληράκι, να μην τον προσβάλει..

Είχαμε και ένα παππού στη γειτονιά, που του πήγαινα το φαγητό του σ'ένα άθλιο παλιό και βρώμικο σπίτι.Σ'ένα δωμάτιο που είχε μόνο ένα ντιβάνι ένα κομοδίνο και μια καρέκλα..

Τώρα, είμαι γαμπρός.. Σηκωθήκαμε από το τραπέζι, βγήκαμε στο δρόμο και ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού.. Στάθηκε στη μέση του πεζοδρομίου και ανοίγοντας διάπλατα το χαμόγελο και την αγκαλιά του μας κράτησε και τους δυό και σκουπίζοντας τα δάκρυά του μας ευχήθηκε '..να'στε ευτιχισμένοι !"

Τώρα πια, θα ζούσαμε χώρια.

Χώρια βέβαια ήταν μόνο τα σπίτια μας.

Πόσα καλοκαίρια περάσαμε σ'αυτόν τον μικρό υπέροχο κήπο και πόσοι άνθρωποι χωρέσαμε να κοιμηθούμε σ'αυτό το μικρό σπιτάκι..

Κι εδώ, το Χειμώνα, δεν αφήσαμε γιορτή χωρίς γονείς...

Μια φορά χρειάστηκε να δει κάποιον μας σε νοσοκομείο (στις αμυγδαλές του γιού μου) και έγινε ράκος. "Το πιτσουνάκι μου, τώρα εγχειρίζεται" ψέλιζε πίνοντας ένα κονιάκ στο bar του νοσοκομείου. Μετά από λίγο, βγήκε έξω.. δεν άντεξε.. τα έβγαλε όλα..

Μπαίνοντας στο μαιευτήριο για τη γέννηση του δεύτερου γιού μου, ήταν εκεί με τη μητέρα μου και μας περίμεναν από νωρίς.. 'Όλα θα πάνε καλά " θυμάμαι που'λεγε.

Παππού, πες μου το ένα, πες μου το άλλο.. κι όλες οι απορίες τους λύνονταν..

Ένας άνθρωπος εγκυκλοπαίδεια..

Ποτέ δεν θυμάμαι να εκδικείται κάποιον.. και ποτέ δεν μου είπε για κανέναν κάτι κακό..

Τώρα, πάμε στο νοσοκομείο για νοσηλεία.. μόλις μας είπε ο γιατρός τα νέα "καρκίνος του πνεύμονα, με μετάσταση στο κεφάλι.."

'Τι είπαν οι γιατροί" ρώταγε.. Τίποτα, έλεγα, θα δούμε..

Πάντα έλεγε πως αν ποτέ μπλέξει με νοσοκομεία θα είναι για σχόλασμα..

Πάμε για νοσηλεία.. Κούνησε το χέρι του σα να λέει "τώρα, άστα.."

Η κάθε μέρα ήταν χειρότερα από την προηγούμενη.

Καπνίζεις ακόμα ; του λεγα.. και κείνος απαντούσε "..τι τα θέλεις, να πάω στα εκατό ; "

Κάθε μέρα και ένας πόνος που όλο μεγάλωνε.. και με έπνιγε.. πώς θα μπορέσω κάποια στιγμή να διαγράψω ένα τόσο αγαπητό μου πρόσωπο.. πώς;

Όποτε είχα δουλειά μακριά, πήγαινα γρήγορα με ανοιχτό παράθυρο και άφηνα τα δάκρυα να μου παγώνουν το πρόσωπο..

-Φτάσαμε νεαρέ.. μου 'πε έντονα ο ταξιτζής διακόπτοντας βίαια το "ταξίδι" μου..

"Έφυγε" ήταν η μόνη κουβέντα της μάνας μου.

Κι ένα κομμάτι του κόσμου μου το πήρε μαζί του, ξεριζώθηκε.. και σφήνωσα βαθιά μέσα μου ότι με έδενε, τόσο που με πονάει ακόμα μα κάποιες φορές μου δίνει μια γαλήνη νομίζοντας πως είμαι στον κήπο του που τόσο λάτρεψε, μικρός.. και τον ακούω να μου λέει, "στη ρίζα το λάστιχο, μη σπαταλάμε το νερό πίτσο μου" παίζοντας εγώ το συντριβάνι..

Κι από ένα τέτοιο κομμάτι, ότι γλυκό και όμορφο, τρυφερό, μοιράζω στην οικογένειά μου..

Ματιά..

Μια μέρα, θα σε κάνω να δεις..
Σ' ένα απρόσμενο ξύπνημα, στη δροσιά του γλυκοχαράματος, εκεί που τα θαλασσοπούλια λούζονται στην πρωινή αύρα και λικνίζονται στο καθρέφτισμα της πρώτης ηλιαχτίδας..
Εκεί, στο ανατρίχιασμα που φέρνει το άγουρο ξύπνημα των αισθήσεων ..
Τότε που δεν θα διακρίνεις αν είναι τ'ονειρό σου που 'γινε αληθινό ή η στιγμή που ζεις αν είναι του ονείρου..
Εύχομαι τότε ψυχή μου να δεις..

Σκηνές που με συγκλόνισαν από anemos5.blogspot.com

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου ο οποίος βρίσκεται στην εμπόλεμη ζώνη και καλύπτει τις εξελίξεις.
ΣΤΙΣ ΦΩΤΟ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΝΗΜΠΟΡΟ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ... ΑΠΛΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ !!
ΠΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧYΛΙΣΕΙ ΑΠΟ ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΙΝΟΥΜΕΝΗ ΒΟΜΒΑ ΑΥΡΙΟ?

Ματωμένες Πύλες

Οι ματωμένες Πύλες, πανύψηλες, κλειστές, χαιδεύουν τον ήλιο μη μπορώντας δικό τους να τον κάνουν...

Στα κάγκελα ακόμη οι καρδιές ζεστές
αυτών που στον αγώνα των τόσων γενεών, διάλεξαν να πεθάνουν..

Είναι η αρχή μου... Αετός

"..δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά.."

ΕΛΛΑΔΑ 2009, ΑΘΗΝΑ, ΣΧΕΔΟΝ ΚΕΝΤΡΟ

Φταίνε όλα καθώς φαίνεται και από ένας λαός μόνιμα να ξύνει τις πληγές του μα πάντα περήφανος, βρεθήκαμε με την πλάτη στον τοίχο ή χειρότερα με τα γόνατα στο χώμα να ψάχνουμε όχι για το αύριο μα για το χθες που.. χάσαμε; ..μας κλέψαν ; ..μας το έχωσαν στη γωνιά εκείνη του απαίδευτου μυαλού μας που υπέστη λοβοτομή;

Και τώρα ρε παιδιά, τι κάνουμε τώρα.. τι να πούμε τώρα στα παιδιά μας που -κοίτα να δεις- ζητάμε, απαιτούμε μετα μανίας να μας δείξουν αυτά το αύριο.. αυτό που εμείς τους στραπατσάραμε.. Δε θέλω απαντήσεις.. δε θέλω διεξόδους.. δε θέλω λύσεις.. ένα κλικ μόνο θέλω έστω.. ένα κλικ να σπάσει τη νεκρική σιγή, να δω ότι δεν είμαι μόνος.. κι ότι έχει η ψυχή σας, αφήστε το να βγει.. μην το κρίνετε, μην το φιλτράρετε..