Τελευταίο φως..

Λίγα λόγια, περιττά, μια ματιά φευγάτη..
Λίγες κινήσεις, μουδιασμένες και η ταινία παίζει.
Ασπρόμαυρες εικόνες, δίχως άρωμα και πόνο
Δακρύζω και γελώ στη λάμψη που ‘ρχεται

πάνω από το κρεβάτι.

Πρώτη παράσταση..

Το ακορντεόν να παίζει στη γωνιά
κάτω απ' το φως που τρέμει στο σκοτάδι
Σ' ένα παγκάκι δυο νέοι, μια καρδιά,
και μ' ένα όνειρο γλυκό σαν ένα χάδι..

Ένα παντζούρι μισανοίγει στ' αεράκι
κι από μια γλάστρα η Άνοιξη ξεφεύγει
Στο πεζοδρόμιο δυο γεροντάκια χέρι-χέρι
μια λάμψη ανάλαφρη σαν τη ζωή που φεύγει

Η μπάλα έπαψε στην παιδική χαρά
κι αυτή η βουή, παύει και φέρνει πόνο
γέλια, πεσίματα, της μάνας η αγκαλιά,
θύμησες που σκορπίζονται στο χρόνο.

Τα φώτα ανάβουν.. Όρθιος κι εγώ,
χειροκροτώ, γελάω και δακρύζω.
Κι απ' έξω φως, πιο πέρα από τον κόσμο,
τ' ακολουθώ, το πρόγραμμα όπως σκίζω..

Παιδί ξανά...

Ο ρόγχος έφυγε κι έκανε η ανάσα
τα στήθη να φουσκώσουνε και πάλι
Πάει το γκρίζο απ’ τα μαλλιά μου τα ξανθά
και λες σαν θαύμα, τα γυαλιά μου φέρνουν ζάλη

Το μπαστουνάκι στη γωνιά δεν το βαστώ
λες και κυλάει ο χρόνος προς τα πίσω
Κοντοπαντέλονο, ΕΛΒΙΕΛΑ αθλητικά
στη γειτονιά, μπάλα, παιχνίδι κι ας χτυπήσω.

Ξανά το χέρι του πατέρα μου κρατάω
κι ο κόσμος όλος ξαναγίνεται μεγάλος
Τα όνειρά μου σε μια ορθοπεταλιά
και ο καθρέφτης με ησυχάζει, «δεν είσ’ άλλος..»

Ξανά ο μικρός και όλοι εμένα δείχνουν
και τα χατίρια, δικά μου αν τα ζητήσω
Στο ’να μου χέρι, μια σταλιά, η γη χωράει
και σαν παιδί, μόνο παιδί, θέλω να ζήσω.