Μονοπάτι

Η πόλη φοράει τα πολύχρωμα στολίδια της..

Τα κτήρια αλλάζουν σχήμα, χρώμα.  Οι σκιές λικνίζονται στα πλούσια φώτα των δρόμων, των φωτεινών επιγραφών.
Και αλλού,  φτιασιδώνεται σαν τη φτηνή πόρνη που θέλοντας να εντυπωσιάσει ντύνεται σε τόσα χρώματα που χύνονται επάνω της σαν από λάθος του ζωγράφου.
Όπως και να ‘χει, ταξιδεύει στη νύχτα  γοητεύοντας  πρώτα απ’ όλα τον εαυτό της με ένα μελαγχολικό αυτοθαυμασμό…
Είμαι ένα στενό δρομάκι, ένα μονοπάτι .
Μέσα στην πολύβουη πόλη, στην καρδιά  της.
Δεν θα το παρατηρήσεις ποτέ, αλλά  διασχίζω τους πιο μεγάλους δρόμους.
Το μόνο μου φως είναι της νύχτας. Κι ότι εκείνη προσφέρει.
Πότε με πολλά  κι αχνά λαμπιόνια  σαν σε πέπλο καρφιτσωμένα, πότε μ’ ένα μακρινό και μεγάλο φανάρι και πότε απλά με  λίγο  φως που κλέβει απ’ την πόλη, ίσα να μη φοβάσαι να με περπατήσεις.
Στολισμένο με διάσπαρτα λουλούδια ταπεινά.
Για να με βρεις, θα πρέπει να κλείσεις τα’ αυτιά σου ώσπου να με ακούσεις.
Θα πρέπει να κλείσεις τα μάτια σου ώσπου να με δεις.
Θα πρέπει να  νιώσεις  το σκοτάδι  που κρύβει μέσα σου όλη αυτή η λάμψη της πόλης.
Τη σιωπή μέσα στους εκκωφαντικούς θορύβους.
Και θα πρέπει πάνω απ’ όλα να  μη θέλεις να κάνεις περίπατο, αλλά να ταξιδέψεις με τον κίνδυνο να μη γυρίσεις ποτέ.
Αλλιώς, να μη με ψάξεις.
Γιατί αυτά που θα σου δείξω όταν διαβείς επάνω μου, δεν θα τα βρεις στο γυρισμό σου.
Αυτά που θα σου πω, δεν θα τ’ ακούσεις ίσως ποτέ ξανά.
Κι αυτά που  θα θέλεις πια, δεν θα στα δίνει και η πιο κοσμική πλατεία. Της πόλης.
Είμαι ένα στενό δρομάκι, ένα μονοπάτι.
Είμαι παντού και πουθενά.
Όσα παπούτσια και να λιώσεις, δεν θα με βρεις γιατί θα ψάχνεις σε λάθος μέρος.
Είμαι ένα στενό δρομάκι, ένα μονοπάτι.
Κάπου στο βάθος.. μέσα σου.

 

 

 

 

Εκταφή

Λιγοστοί δικοί με μια χάρτινη λύπη ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους κι εγώ κάπου εκεί ανάμεσά τους κι απόμερα ταυτόχρονα με μια ψεύτικη απάθεια..

Με μικρές ανάσασες, μπας και επιβραδύνει η καρδιά μου το ρυθμό της..

«Έλα πιτσουνάκο μου.. Για δώσμου το χέρι σου να δω..» και χωρίς να το καταλάβω, ένα ρολόι είχε καλύψει τον αδύνατο καρπό μου.. Η έκπληξη έκανε τα μάτια μου δυο άστρα που λαμπύρισαν και δάκρυσαν ταυτόχρονα..
Κι όταν είδα την ικανοποίηση στο πρόσωπό του, σαστισμένος τον αγκάλιασα, αν και ήμουν πολύ ντροπαλός για να εκδηλώνομαι έτσι.

Σε κάθε χτύπο, -από γκασμά ήταν, από φτυάρι ήταν.. δεν έβλεπα καλά- ταραζόμουν και με βία κρατιόμουν να μην παραπατήσω..

«Έλα να δεις πώς μπολιάζουν.. Θέλει προσοχή.. Τα δέντρα πληγώνονται..» Ρούφαγα της λέξεις από κείνον που είδε τόσα στη ζωή του.. το θάνατο, την εγκατάλειψη, το διωγμό, τον πόλεμο, να με μαθαίνει για τη ζωή ακόμα και μέσα από τα δέντρα και τα φυτά..

Ένα ανθρώπινο ομοίωμα, κάτι σαν σκιάχτρο, στέκονταν προσοχή σαν εκείνον τον Σκυλόσοφο, τον γδαρμένο από κάποιον άπιστο.. Έρμαιο, με τον κόμπο της γραβάτας που μου παρήγγειλε να του βάλω ακόμα δεμένο στο λαιμό του και το κουστούμι τριμμένο να μου θυμίζει εκείνες τις τσαλαπατημένες εικόνες μιας νοσταλγικής εποχής..
Τα ρούχα σκιζόταν λες από μανία από τον κάφρο που είχε τον πατέρα μου στα χέρια του..

«Μα πώς να βγω έτσι πίτσο μου.. Να ξυριστώ, να χτενιστώ, να βάλω την κολώνια και μετά πρώτος εγώ θα σου πω καλημέρα και χρόνια πολλά..»
Φτωχικά και πλούσια.. Τόσο πλούσια που ακόμη με πλημμυρίζουν οι θύμησες από εκείνες οι μέρες της Λαμπρής στη Σαλαμίνα.. Γιατί Λαμπρή ήταν για μένα.. Όλα άστραφταν.. Οι τοίχοι απ’ τον ασβέστη, ο ήλιος, τα χαμόγελά μας, οι καρδιές μας, η καρδιά μου που έτσι παιδική, νόμισε πως έτσι θα ήταν πάντα, πως θα ήμασταν για πάντα..

Μια στοίβα κόκκαλα απέμειναν χυμένα σε ένα καρότσι της οικοδομής κι εμείς σαν μια γελοία πομπή να συνοδεύουμε το ζώο, που κουρέλιασε το σώμα που φιλοξένησε για χρόνια μια ψυχή που με μεγάλωσε, ένα πνεύμα που μεταγγίστηκε σε μένα κι ένα βλέμμα που μου έμαθε πως έτσι πρέπει να αγαπάμε και να δινόμαστε..

Σε λίγα εκατοστά πια, ησύχασαν πιστεύω τα ταλαιπωρημένα λείψανα που τώρα θα γίνουν πιο εύκολα σκόνη..
Άλλωστε, αν υπήρχε κάτι από την άλλη πλευρά, θα το είχα μάθει. Μου το είχε υποσχεθεί πως αν υπάρχει κάτι, θα έκανε τα πάντα για να το μάθω..
Υπάρχω όμως εγώ και αυτό μου φτάνει.. Υπάρχουν τα παιδιά μου..

Υπάρχει ο ένας μέσα από τον άλλον.. και θα υπάρχει όσο αγαπάμε, όσο δινόμαστε, όσο είμαστε άνθρωποι..

 «Πάμε παιδί μου..» ακούστηκε η μητέρα μου και ένιωσα πάλι παιδί.. Ένιωσα πως είμαι εγώ που με πόνο, με δάκρυ, δεν παύω ν' αγαπώ.. Γιατί παιδί παραμένω και σ' ευχαριστώ γι' αυτό.

Στης ψυχής το παρακάτω..

Μεσ' στη ζωή μας φτάνει μια στιγμή

που ότι κρατούμε το χαρίζουμε

και άλλες τόσες με πόνο στη σιωπή

φεύγουμε μακριά.. μα όλο γυρίζουμε
 

Περνούν τα χρόνια και όλες οι στιγμές

μας μοιάζουν ξένες, σαν όνειρο αλλουνού.

Περνούν και μένει μέσα μας πληγή

αν δε χαρίζεται η ψυχή στο νου.
 

Μέσα απ' τη ζωή μας μένει μια στιγμή

αν άξιζε χωρίς να ξέρουμε

μα ώσπου να 'ρθει το τέλος κρατιόμαστε απ' αυτή..

Να είχαμε άλλη μια να την προσφέρουμε !
 

Περνά και φεύγει ο πόνος και η πληγή..

Μόνοι χωρίς πάθη ταξιδεύουμε

μα ότι μας κρατούσε  παίρνουμε μαζί..

Ίσως κι εκεί που πάμε ψυχή ξοδεύουμε !

 

 

 

 

 

Ελλαδιστανοδημοκρατία

Ποιος είπε πως έπαψε η χώρα μας να διδάσκει δημοκρατία ;

Πολυφωνία, πολυχρωμία, κουλτούρα, νέες ιδέες..

Σε μια δημοκρατία – πρότυπο σαν κι αυτές που κάθε τόσο ξερνάει γεννάει η Ελλάδα μας όλοι έχουν μια θέση. Δίπλα μας, πάνω μας.. μέσα μας..

Τι κι αν δεν θέλουν να ενσωματωθούν στην κοινωνία μας ; Την αποδομούμε κι έτσι δείχνουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας στο κάθε λογής σκουπίδι –μη νόμιμο- «επισκέπτη» που ήρθε να μας χαρίσει λίγο από την κουλτούρα του τόπου του.. Τον πολιτισμό του..

Να πάρουμε λίγο από τα ήθη τα έθιμα και τις παραδόσεις τους μιας και τα δικά μας είναι παρωχημένα.. Μιας και ο ριζοσπαστισμός μας τα εξαφάνισε.

Εδώ μάλλον η ανθρώπινη ζωή είχε πιο μεγάλη αξία από όσο υπολόγιζαν τα ταμεία μας, το σύστημα υγείας μας ή ο ετήσιος προϋπολογισμός μας.

Έτσι η αξία ευτελίζεται, γινόμαστε πιο απροστάτευτοι, πιο αναλώσιμοι και βοηθάμε στην μείωση της ανεργίας, των απαιτήσεών μας για συντάξεις, για περίθαλψη και σίγουρα στο πιο πολύχρωμο της φυλής μας..

Τώρα που όλοι γνωρίζουμε από πού προήλθαμε, ποιοι είναι οι πρόγονοί μας, μάθαμε τους βίους και τα έργα των φιλοσόφων μας, η δημοκρατία μας, μας δίνει τη δυνατότητα να επιλέξουμε ακόμα και μέσω των τηλεθεαμάτων ποιος θα ψυχαγωγεί τα παιδιά μας καλύτερα, ο τάδε γκέι ή ο δείνα γκέι που δεν έχει κανένα άλλο προσόν εκτός του ότι είναι γκέι. Γιατί σήμερα, στην ψυχαγωγία δεν χρειάζεται να είσαι τίποτα για να την προσφέρεις.

Τίποτα αλλά γκέι. Και λέω «γκέι» γιατί άλλο αυτό και άλλο ο ομοφυλόφιλος.

Ομοφυλόφιλος ήταν ο Καβάφης, ο Χατζιδάκις και άλλοι.

Ας υπήρχε ένα τέτοιο «ιερό τέρας» σήμερα και ας διέθετε όπως ήθελε το σώμα του.

Και όπως παντού, έτσι κι εδώ στην υπέροχη δημοκρατία μας, χάρη των καλών γειτονικών σχέσεων , ηθελημένα, γονατιστοί σαν γνήσιοι δημοκράτες, είμαστε οι καθαρότεροι δέκτες όλης της τούρκικης προπαγάνδας μέσω των «ερωτικών» ή «ρομαντικών» παραγωγών που έχουν περάσει πρώτα από το κόσκινο της γειτονικής στρατιωτικής λογοκρισίας.

Λέτε κατά τύχη κανένα τούρκικο τηλεσκουπίδι δεν μεταγλωττίζεται ;

Δεν παραπονιέμαι για τίποτα. Λίγο σεβασμό θέλω και με πονάει που τον έχω μόνο από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Λίγο να κοιτάξω τον ουρανό μου θέλω χωρίς να φοβηθώ να πω πως ήταν των προγόνων μου, πως είναι δικός μου και θα είναι των παιδιών μου, χωρίς να με πουν ρατσιστή ή φασίστα..

Λίγο να περπατήσω στη γειτονιά που μεγάλωσα θέλω κρατώντας τα παιδιά μου από το χέρι χωρίς τον τρόμο που νιώθω κάθε που βραδιάζει από τις ορδές αυτών που κατακλύζουν τη χώρα μου ανατρέποντας ότι αξία είχαμε εμείς και οι πατεράδες μας..

Και ξαφνικά, εμείς γίναμε οι αφιλόξενοι, οι ξενόφοβοι, οι ρατσιστές, απέναντι σε αυτούς που με ένα ελικοειδές μαχαίρι σου βγάζουν τα άντερα έτσι απλά μπροστά στα παιδιά τους για να μάθουν να επιβιώνουν..

Καλή μου δημοκρατία.. Αν ήξερες πως στο έκτρωμα που ζούμε σήμερα έχουμε δώσει το όνομά σου, θα προτιμούσες πριν από πολλά χρόνια, να είχες γεννηθεί σε άλλη χώρα..

Αν ήξερες πως οι αναρχοαριστεροκεντροδεξιοί βιαστές σου είναι οι δεσμώτες του κάθε δημοκράτη, θα καταριόσουν τη στιγμή που βαφτίστηκες..
Γιατί στο όνομά σου μου στερούν την ελευθερία, μου στερούν την αξιοπρέπεια, μου στερούν την ελπίδα και μου επιβάλλουν να έρπω, να γλείφω για να επιβιώσω, να κλέψω για να ζήσω την οικογένειά μου..

Γιατί στο όνομά σου μου επιβάλλουν να δεχθώ το αναξιοκρατικό, φαύλο τέρας που κατασπαράζει ότι λιγοστό όρθιο υπάρχει..

Μα εγώ αντιστέκομαι.

Μα εγώ μάχομαι.

Μα εγώ ορκίζομαι.

Πως αφού οι πολλοί "θέλουν" δημοκρατία, θα την έχουν. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ όμως !!

Καλό μας ξημέρωμα..

Καλή Ανάσταση..

Τις μέρες που θα ’ρθουν,  τις περίμενα.

Τις έσερνε η σκιά μου.
Κι όσο τα βήματά μου άφηναν τα σημάδια τους στη γη,  η σκιά μου με προσπερνούσε.
Τις μέρες που θα ‘ρθουν, τις ξόρκιζα.
Η χαρά θα γίνει θλίψη, το φτερούγισμα θα γίνει πόνος.
Σε έχω ήδη συγχωρέσει  γιατί γνώριζα.
Μόνος μου βγάζω το μανδύα. Μόνος  σφυρηλατώ  τα καρφιά μου.
Κι ένα στεφάνι, να μου θυμίζει την πληρωμή για της καρδιάς το δρόμο που διάλεξα.
Εσύ να με συγχωρέσεις για το γεμάτο αδυναμίες ανθρώπινο πρόσωπό μου που αναγκάζεσαι να αντικρίσεις.
Για τις στιγμές που θα με δεις να λυγίζω.
Για το δάκρυ μου που θα ποτίσει το χώμα που πατάς. 
Να με συγχωρέσεις που θα φυλακίσω τη μορφή σου στην τελευταία μου ματιά.
Έτσι μόνο, με οδύνη, ίσως κάποτε να με έχεις μέσα σου χωρίς φόβο.
Έτσι υπάρχει ελπίδα να με πιστέψεις  αγγίζοντας τις πληγές μου.
Έτσι μόνο μπορεί να είμαι δίπλα σου σε κάθε σου βήμα και σαν  ο φύλακας της ψυχής σου να παίρνω τον κάθε σου πόνο χαρίζοντας γαλήνη.
Προχώρησε  χωρίς δισταγμό γιατί οι μέρες που θα ‘ρθουν, θα περάσουν.
Θα φέρουν άλλες πιο ζεστές.
Κι ότι θυσιαστεί, δεν θα ‘ναι χωρίς λόγο.

Καλή Ανάσταση..

Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκαν αμέσως οι ώρες μιας και έμαθαν πως ψάχνει η ζωή του ανθρώπου να βρει ποια είναι η πιο σημαντική..

Στρογγυλοκάθισαν γύρω από το μεγάλο τραπέζι, και χωρίς πολλά-πολλά, άναψε η συζήτηση..


Πρώτη η ώρα του ξυπνήματος..
Είμαι η πιο σημαντική είπε, γιατί χωρίς εμένα οι άνθρωποι δεν θα χαίρονταν τίποτα αφού θα κοιμόντουσαν συνέχεια.. Είμαι η πρώτη και η σημαντικότερη…
Μετά, ήρθε η σειρά της μάθησης, για τα παιδιά..
Εγώ δίνω τα εφόδια στη ζωή να μπορεί να αντιμετωπίσει τα πάντα με τη γνώση.. Εγώ παίζω τον σπουδαιότερο ρόλο..
Η ώρα της εργασίας εκνευριζόταν.. Ήρθε και η σειρά της όμως..
Έχω και δουλειές να κάνω, είπε.. Εγώ προσφέρω τα περισσότερα στη ζωή..
Εγώ δίνω την οικονομική άνεση μέσω της αμοιβής από την εργασία.. Χωρίς εμένα, η ζωή δεν θα έβλεπε καμία χαρά..
Περνάει η ώρα και το στομάχι μου γουργουρίζει, τους διέκοψε η ώρα του φαγητού..
Χωρίς εμένα, δεν υπάρχει ζωή, δεν υπάρχει ζωντάνια.. Νηστικό αρκούδι δε χορεύει..
Κουρασμένη όμως από τις πολυλογίες, η ώρα της ανάπαυσης είπε καθώς χασμουριόταν..
Εγώ βρε.. Αν δεν ήμουν εγώ, όλα θα ήταν ένα χάλι… Οι άνθρωποι, ένα πτώμα..
Η ζωή, παρατηρούσε τα πάντα.. Φύσαγε, ξεφύσαγε.. Ήταν πολύ δύσκολη απόφαση..
Περνούσε ξανά και ξανά το βλέμμα της από όλες τις ώρες, μα δεν μπορούσε να ξεχωρίσει καμιά.. Θόλωσε λίγο από τη φασαρία.. Κουράστηκε ίσως..
Ακόμα και οι ίδιες οι ώρες, αστεία-αστεία, κουράστηκαν, νευρίασαν, έφτασαν να λογομαχούνε και λίγο ακόμη να πιαστούν και στα χέρια..


Η μεγάλη διπλή ξύλινη πόρτα άνοιγε πού και πού από τα χέρια ενός μικρού κοριτσιού..
Έμπαινε λίγος ήλιος.. καθάριζε η ατμόσφαιρα.. Κάποια στιγμή, άνοιξε λίγο παραπάνω και φάνηκε ένα σμήνος αποδημητικά πουλιά να περνούν έξω, στη λιακάδα..
Κάπως αγαλλίασαν όλοι..
Κοιτούσαν το γελαστό κορίτσι που τελικά, έπαιζε με την πόρτα προκαλώντας τους..


Η ζωή, το κάλεσε να έρθει στην αίθουσα..
Ποια είσαι εσύ μικρή μου ;
Είμαι ασήμαντη κυρία ζωή.. Είμαι μικρή και ίσως να μη μεγαλώσω ποτέ.. Δεν είμαι ούτε καν μια κανονική ώρα.. Είμαι λίγα λεπτά μόνο.. Στιγμές.. Που έρχονται και φεύγουν..


Και τι κάνεις εσύ ; Πώς δεν σε ξέρω ;
Κάνω κυρία ζωή, να περνάτε με χαρά τις δυσκολίες, να χαίρεστε στιγμές, ακόμη και αν περνάτε πολύ δύσκολα.. Δίνω το κουράγιο.. Δίνω την ανάσα..
Χαρίζω μια γουλιά νερό, ίσως μια κούπα κόκκινο κρασί.. Χαρίζομαι σε σας..
Παίρνω τα δαγκώματα και τα ανταλλάσω με ένα φιλί..
Ένα παγερό βλέμμα το κάνω αγκαλιά.. Και φυσικά δεν με θυμάστε..Κανείς δεν θέλει να με θυμάται γιατί στην ώρα μου, στα λεπτά μου, ο καθένας κάνει ότι αισθάνεται, ότι θέλει και όχι πρέπει.. Και συνήθως, πολλοί δεν θέλουν να θυμούνται πως ήρθε έστω μια στιγμή που δεν όριζαν τον εαυτό τους..
Πως πέρασαν τα όριά τους.. μα αυτό κάνω εγώ και θα το κάνω ζωή μου, γιατί με έχεις ανάγκη.. Για να αντέξεις, να πονέσεις, να αγαπήσεις, να κλάψεις και να συνεχίσεις να υπάρχεις.. κι ας με περιφρονήσεις αφού έτσι νιώθεις πιο δυνατή..


Είμαι το διάλλειμα.. που σε ακολουθεί από τα πρώτα σου βήματα, από τις στιγμές του ξέγνοιαστου παιχνιδιού ως τα τελευταία που θα σου δώσω εικόνες να αναπολείς , στιγμές που άξιζες να ζήσεις..


Και ξέρεις κάτι ζωή μου ; Δεν θέλω να μου δώσεις τον πρώτο ρόλο γιατί αυτόν τον έχεις εσύ..
Εγώ και οι ώρες σου, είμαστε απλά οι επιλογές σου..


Και τη λύση έδωσε η σιωπή.. Αυτή που τίποτα δε λέει, κι όλα τα μολογάει..

Απείρου Σκέψεις..

Κινούμαι μεταξύ Εικονικής και Πραγματικότητας. Μεταξύ Βίου και Παράλληλου.
Στο λεπτό σύνορο της φθοράς με την αφθαρσία.

Στην ανάταση που χαρίζει η βουτιά στο άπειρο.

Συλλέγω στιγμές να κλείσουν τις ρωγμές του χρόνου αν και ο χρόνος ο ίδιος θα τις αφήσει κάποτε πίσω του.

Καταλήγω σαν τον σκορπιό, να ροκανίζω τα θεμέλιά μου, να ρουφάω αδηφάγα το νήμα πριν ξετιλυχτεί χαρίζοντας στα μέσα μου στιγμιαίες ματιές, κλεφτές, κλεμμένες..

Δανεικές, που δεν μπορώ αύριο να επιστρέψω.. που δεν θα βλέπω.